Studeer jij uit verplichting of uit interesse?

Studeer jij uit verplichting of interesse?

Wil jij helpen om meer mensen gelukkig te maken? deel mijn bericht

Prestatiedruk van Aziatische migrantenkinderen

De scholen zijn weer begonnen! Maar maakt onderwijs ons eigenlijk gelukkig? Studeer jij uit verplichting of uit interesse? Dat is iets wat ik me afvraag. Ik bemerk dat veel migrantenkinderen vooral studeren, omdat ze al van jongs af aan een bepaald gedachtegoed meekrijgen. Uitspraken als “Zorg dat je een goede baan krijgt als dokter/tandarts/advocaat/psycholoog/accountant” worden gedaan, omdat ouders dan denken dat – als je maar een goede baan hebt – je daar veel geld mee kunt verdienen. Als coach, maar ook als vriendin, vraag ik zo nu en dan wel eens aan migrantenkinderen en aan mensen in mijn omgeving of de studie die ze volgen hun daadwerkelijk ook gelukkig maakt? Vaak krijg ik na een bedachtzame stilte antwoorden als: “Eigenlijk heb ik daar nooit bij nagedacht”, “Ik doe het automatisch” of “Mijn ouders willen dat ik (weer) een studie doe/op de universiteit zit”.

Prestatiedruk van migrantenkinderen in het onderwijs

Migrantenouders willen dat hun kinderen het goed doen op school. Ze verwachten heel veel van hun kinderen. Vaak horen we dat wij blij moeten zijn met de mogelijkheden en de kansen die we hebben gekregen om in Nederland naar school te kunnen gaan. Veel Aziatische ouders linken een studie aan een goedbetaalde baan, waardoor ze er flink bij hun kinderen op hameren om een studie te volgen.

Zo kan ik me nog een keer herinneren dat ik een 10,5 als cijfer had behaald na een toets. Normaal zou een 10 het maximaal haalbare zijn, maar in dit geval was een 10,5 al heel uitzonderlijk, omdat je één bonuspunt kon behalen. Ik had het proefwerk mee naar huis genomen en ik liet het vervolgens vol trots aan mijn moeder zien. Haar reactie was dat ze zich met gefronste wenkbrauwen afvroeg wat de rode penstreep op mijn papier deed: “Waarom is dat fout?!”. In plaats van belangstelling te tonen voor hoe ik een hoger punt dan de maximale 10 had kunnen behalen, was haar aandacht enkel gevestigd op de rode cirkel die de fout aanduidde.

Een ander voorbeeld is een vriendin die haar Master had behaald aan de universiteit van Brussel, België. Blijkbaar word je daar tijdens de diploma-uitreiking naar voren geroepen op rangorde: eerst degene die cum laude zijn geslaagd, dan degenen die met een ruime voldoende (8+) zijn geslaagd en dan degenen die met een voldoende (6+) zijn geslaagd. Zij werd in de laatstbenoemde categorie afgeroepen. In onze ogen mag je al super trots zijn op een Masterdiploma. Maar haar papa was tijdens het opnoemen van de namen al bezorgd in welke categorie zijn dochter haar Master heeft behaald. Dit is zeker iets wat typisch is voor de prestatiedruk van migrantenkinderen in Aziatische culturen.

Wat merkwaardig is, is dat migrantenouders enerzijds grote verwachtingen van hun kinderen hebben, maar ze aan de andere kant eigenlijk niet weten wat hun kinderen precies studeren. Ook grappig is dat kinderen het vaak ook niet goed uit kunnen leggen aan hun ouders. Leg maar eens sociale wetenschappen uit aan je ouders of de opleiding bouwkunde. Vaak zeggen we gewoon ‘we doen iets met economie/psychologie/rechten’. Dat is een stuk makkelijker om uit te leggen. Zo hoor ik migrantenouders nog wel eens de verwarring hebben dat hun kind ‘HBO’ doet in plaats van MBO. Het schoolsysteem in Nederland is ook voor vele migrantenouders onduidelijk en anders dan in hun geboorteland. Daar heb je vaak enkel de gradaties tussen basisschool, middelbare school en universiteit.  Daarom komt het vaak voor dat wanneer je inhoudelijk doorvraagt ze vaak geen idee hebben wat hun kind doet.

studeer jij uit verplichting of uit interesse

Een kennis van mijn ouders zei ooit zelfs dat zijn zoon hem nergens mee hoefde te helpen, zo lang hij maar studeerde. Hij wist niet wat hij studeerde, maar zolang die jongen maar een boek in zijn handen had, dan hoefde hij niet mee te helpen in het restaurant van zijn ouders. Je kunt je voorstellen dat hij continu met een boek in zijn handen liep. Of hij ook echt studeerde is een ander verhaal…(>_<)

Soms volgt er een klap…

Nu ik mensen coach hoor ik vaak dat migrantenkinderen eigenlijk niet gelukkig worden van de studie die ze volgen. HBO of universiteit… ze zijn het gaan doen omdat het in de lijn der verwachting ligt. Ze hebben het gevoel iets te moeten bewijzen naar hun omgeving toe. Of naar hun ouders. Wat maakt dat ze het studeren extra zwaar vinden, omdat ze het eigenlijk helemaal niet leuk of interessant vinden. Na het afronden van hun studie komt dan ineens de klap: ze hebben geen idee wat ze met hun leven willen doen. Ze zijn ongelukkig in hun baan en daardoor soms ook in hun relatie en in hun gezin.

Sommige van hen nemen op tijd de beslissing om te stoppen en het roer om te gooien. Maar daar is durf voor nodig. Lef. En de moed om in gesprek te gaan met je ouders om ze te vertellen dat je stopt met je studie. Regelmatig wordt de studie dan toch maar voortgezet uit angst voor de reacties van familieleden. ‘HET’ gesprek wordt dan vermeden en de pijn komt achteraf wanneer ze beseffen toch niks te zullen doen met de opleiding die ze gevolgd hebben.

Anderen gaan het gesprek wel aan en durven op zoek te gaan naar wat hen wel gelukkig maakt. Ook is er een groep die wel voor hun eigen geluk durven te kiezen, maar het hun familie niet laten weten. Ze stoppen gewoon met hun opleiding en houden het zo lang mogelijk geheim. Wat natuurlijk zeer eenzaam en pijnlijk is. Voor deze mensen zou ik zeggen: “Het is niet erg dat je niet hetgeen volgt wat er van je verwacht wordt. Het is juist heel goed om voor jezelf op te komen en te kiezen wat je zelf leuk vindt! Geloof in jezelf en laat niemand je dromen afpakken!’

Hoe weet je dan of je op het juiste pad zit?

Veel mensen zijn niet blij met wat ze doen; doen soms alleen maar een studie omdat het nodig is. Tegelijkertijd durven ze ook niet zo makkelijk op te geven en blijven ze – op de automatische piloot – toch maar doen wat er van ze gevraagd wordt. Juist deze mensen gaan vaak vluchtgedrag vertonen in bijvoorbeeld verdovende middelen of hele dagen gamen. Of het vluchten in hangen met vrienden buiten. Zonde, want onbewust ben je zo kostbare tijd van je leven aan het verliezen.

Ben je studerende en eigenlijk niet gelukkig met je studie? Neem dan eens de tijd om dingen uit te proberen. Verdiep je in wie je bent en wat JIJ heel erg leuk vindt – en bedenk ook eens wat jou eigenlijk maar heel weinig energie kost om goed te doen. Waar ben je al goed in? En kun je dat nog verder uitdiepen? Hoe kun je die kennis en/of vaardigheden verder ontwikkelen? En hoe maak je daar uiteindelijk je werk van? Je hoeft je geen zorgen te maken of hetgeen wat je graag wilt doen ook geld oplevert. Dat is namelijk de reden waarom migrantenouders zo hameren op een goede baan als dokter, advocaat of tandarts. Dat geeft aanzien, status maar vooral omdat het in hun ogen een goed verdiende baan is. Focus je in eerste instantie op wat je leuk vindt en dan komt het geld vanzelf wel.

Kleine tip: Als je in het eerste jaar je studie voor 1 februari stopt, dan hoef je jouw beurs en reisproduct niet terug te betalen. Maar dat alleen is natuurlijk geen reden om zomaar met een studie te stoppen. Zorg dat je voor jezelf weet wat voor alternatieven je hebt.

Het maakt niet uit hoe oud je bent, het is nooit te laat om voor je eigen geluk te kiezen.

“Choose a job you love, and you will never have to work a day in your life.”

Confusius

Ben jij een tweede-generatie migrantenkind die inmiddels zelf ook kinderen heeft? Voor je het weet neem je onbewust onderdelen van jouw eigen opvoeding in de opvoeding van jouw kinderen mee. Dat kan zomaar zo zijn. Bewustzijn hiervan is al een prachtige stap. En jouw kinderen zichzelf laten ontplooien zonder dezelfde prestatiedruk is dan iets wat zeker tot de mogelijkheden behoort.

Laten we proosten op geluk en vrijheid!

Evelien

“Ieder mens verdient het om gelukkig te zijn.”

Over Evelien
Evelien Tsang

Evelien Tsang – coach en oprichter van Ik & Mijn Geluk Als kind van Chinese ouders weet ze maar al te goed hoe het is om op te groeien tussen twee verschillende culturen. De eerste paar jaar van haar leven woonde ze bij een Nederlands gastgezin omdat haar ouders druk bezig waren met het opzetten van hun Chinese restaurant. Ze groeide dus op met hard werken en geld verdienen als norm. Vanuit deze prestatieverwachting volgde ze een economische studie en opende ze een eigen horecazaak. Maar na een paar keer te zijn overvallen kwam ze tot een keerpunt. Was dit het nou wat ze de rest van haar leven wilde doen? Werd ze hier echt gelukkig van? Ze kwam tot het besef dat ze al die tijd leefde naar de prestatieverwachting van haar ouders en besloot het roer om te gooien. Ze ging kiezen voor zichzelf en doen wat haar gelukkig maakte. Dit was het begin van Ik & Mijn Geluk.

Als eerste op de hoogte zijn van nieuwe artikelen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief.

Je kunt je op elk gewenst moment weer uitschrijven

Aanbevolen artikelen

Wil jij werken aan jouw geluk?

Bekijk mijn aanbod

Coaching bij ik en mijn geluk
Winkelwagen
Scroll naar boven